Site gratuit créé sur
Het recente beeldhouwwerk « L’ARC » van ANÜK, dat in een clip te bekijken is op Youtube, heeft al heel wat kijkers in verwondering gebracht.
Het oog van de toekijker ontdekt een boog met een onregelmatige, gedeukte kromming, waar elf hybride spooky wezentjes zich in evenwicht proberen te houden, elkeen in een andere positie, in het middelpunt van de beweging.
Wat de toeschouwer onmiddellijk treft, is de « broos-barheid » van dit werk: een enscenering van creaturen die een « in between » beleven op een dunne gebochelde draad, tussen leed en vermaak, leven en dood, dansen of vallen,… in de tand des tijds.
De materiën die Anouk gebruikt, versterken dit gevoel van vergankelijkheid. Armatures in fijne ijzerdraad, omgeven door dun plaasterverband, versterkt door laagjes acrylhars, gemengd met groene kleurpigmenten, die een doorleefd brons insinueren.
Ondanks de emotionele fragiliteit van dit werk, straalt L’ARC een verblindende kracht uit: de creaturen houden stand in hun barre, onevenwichtige doortocht.
Op de vraag die ik stel welke bron van inspiratie zij gebruikte, of hoe zij strategisch tewerk ging in het ontstaan van dit werk, antwoordt de beeldhouwster: « Ik werk meestal zonder voortekening, pré-project of maquette. Mijn werk ontstaat intuïtief, steeds op zoek naar verstilde beweging en emotie in de ruimte. Er komt altijd iets oer’s uit, als oerelementen die plots de swing uit hun lijf willen dansen. Ik heb in mijn geheugen een hele download van momenten uit balletten van Maurice Béjart of Pina Baush, en ook beelden van Berlinde de Bruyckere, die onbewust een weg vinden in de eerste armatures van mijn beeldjes. Nadien spreekt de ijzerdraad zelf en laat ik die hun verhaal vertellen. Zij inspireren me tot de aankleding en de enscenering. »
Wanneer men een bergtocht onderneemt, is die meestal flink voorbereid: stapschoenen, rugzak met proviand, drinkfles, regenkledij, handschoenen, zonnebril,…
Hier niets van dit alles. Kwakkele gedaantes, blootgesteld aan onverbiddelijke omstandigheden zonder enige vorm van bescherming, voortschrijdend in hun pure waarheid van mens zijn, levende wezentjes geconfronteerd met het genadeloos gevaar van het einde.
« L’ARC » van ANÜK spant ons desalniettemin een levensdraad die ons allen verbindt: de levenden met de levenden, de levenden met de doden. Het is een wankele brug die het collectief onderbewustzijn uitdaagt. « Fragile, we are », zei de zanger Sting. Deze broze kracht, prachtig uitgebeeld door ANÜK, is die power die we nodig hebben om overeind te blijven in rampspoedige periodes.
Dit werk staat dus regelrecht in verbinding met wat de hele planeet momenteel doormaakt .
Het is tegelijkertijd ook een uitnodiging tot een geïmproviseerde levensdans: hoe dans je de liefde, het leed,…? Huppelend, step by step, dansen de figuurtjes een weg, om niet de zeggen…ze dansen hun riskant leven weg.
De videoclip gemaakt van dit werk « L’Arc » wordt opgeluisterd door muziek van dezelfde artieste ( Anouk Ganzevoort is eerst en vooral professioneel muzikante: piano, accordeon, zang ). L’Arc is gefilmd op een witte achtergrond, waar de schaduwen van de figuurtjes op geprojecteerd worden en het dansen verdubbelen. Het poëtisch effect hiervan is aangrijpend en doet ons denken aan een Chinees schimmenspel, of aan werk van William Kentridge. Daar waar Kentridge een macrokosmos van een hele maatschappij doet defileren, laat ANÜK de microkosmos van de mens voorbijdansen, zijn wezenlijke innerlijkheid, zijn angsten, zijn vermaak, zijn leed,…. bewust van zijn sterfelijkheid.
Stel u een figuur voor, die zowel de ruimte als de zwaarte of lichtheid van de zwaartekracht tart. Die al dansend wil zweven en daarmee ook de haar omringende lege ruimte verbeeldt. Het lijkt een hachelijk steunpunt waarop soms éen van haar benen of voeten rust, maar juist dat punt is sterk genoeg om het gewicht van een vernuftige constructie te dragen. Daartussenin komen gaten voor, waarin de ruimte fluit. Het compromis dat ANÜK heeft gesloten met de ruimte boven, onder, of langs het beeld, suggereert als het ware dat al die bewegingen ook de tijd in zicht brengen…dat de vereniging van een dansend lichaam in en met de ruimte schijnt te mogen duren: een uitdaging van jewelste. Tijdens die verstilde momenten, waar de zwaartekracht steeds op de proef wordt gesteld, komen ruimte beweging, tijd, materie en kleur in een opgespannen spanningsveld toch tot een overtuigend 3D akkoord.
De geraffineerde manier waarop deze beeldhouwster omgaat met materie-bijv. vlas of papier verwerkt in een grillige ijzerdraad armatuur- verleent haar werk een onmiskenbare bijkomende « organische » kracht.
Het gebeurt wel eens dat men droomt in staat te zijn om weg te vliegen, te ontsnappen aan al wat ons aan de aarde bindt. Dat verlangen overheerst in haar werk. Want al hebben haar wezens geen vleugels, toch slagen zij erin om dat verlangen als een realiteit voor te stellen met als fascinerend resultaat…beelden die de toeschouwer niet meer los laten.
|